What a shot!

Sanırım anlamsızlığın ortasındayım artık. Sol tarafımda sürekli bir ışık yanıyormuş gibi hissediyorum. Sınırsızca yazmak istiyorum, hiç durmadan, çünkü ellerimin klavyede dans etmesi o kadar güzel geliyor ki bana, bir resital gibi.. Arkada çalan şarkı sevdiğimin blog şarkısı, çünkü arkada o açık. Bu şarkıyı çok seviyorum, ama hiç dinlemiyorum, genellikle bu saatlerde hep kontrol ediyorum o sayfayı, o yüzden hep bu saatlerde dinliyorum birkaç kez..

"Sevdiğim" ne kadar komik bir kelime, sanki köyden gelmişiz gibi.. Köyden gelmenin nesi kötü ki? Değil tabii, ama kendini geliştirememek kötü, insanları oldukları gibi sevsem de, insanları oldukları gibi sevsek de, zamanla farkediyoruz ki "olduğu gibi" yeterli değil, fazlası lazım, eklemek lazım, ekleyemiyorsa, o doğru insan değil demektir. Böyle bir mantık var mı gerçekten?

Ne kadar karmaşık yazdığımın farkındayım merak etme, solumdan sesler duyuyorum bu sefer, ışık kaybolmuş değil, sesler de geliyor..

Odam büyük aslında, sadece bilgisayar masam ve sandalyem var, başka bir şeyim yok. Hemen sağımda camım 24 saat açık hiç kapanmaz, solumda odamın kapısı var, duvarlarımız çok ses geçiriyor, o kapı hep kapalı. Kapalı kapılar geldi aklıma şimdi. Ne kadar çok kapıyı kapattım kendime.

Hayatımı ele almak istiyorum, pişmanlıklarımı maillerle değil, kendi gözümün önüne yazmak istiyorum. Yapmadığım her şeyi sürekli unutuyorum, sürekli kendimi daha iyi bir adam olmaya adayıp sonra hayatımdaki her şeyden pes ediyorum. Eskiden böyle değildim, hiçbir zaman hayallerim olmadı, hiçbir zaman uzun süreli planlarım olmadı. Benden adam olmaz diye düşünmeye başladım tam şu anda, ve ruhum yanmaya başladı.

Ben başarısız bir adamım. Yine de, etrafımdaki kendini bir şey zanneden diğer insanlarla kıyaslayınca, fazla başarılı buluyorum kendimi, çok gördüm, çok yaşadım, şimdi de çok evde oturuyorum =)

Ne yazacağımı bile bilmeden başladım bu yazıya, ve devam edemiyorum. Mutlu değilim sanırım, uzun süre sonra ilk kez, mutsuzluğumu ikna edemiyorum mutluluğa..