Drawing the past

Şu anda dipte hissediyorum kendimi, tabii ki daha da dibe batabilirim, bunun asla sonu yok, ama dipte olmak insanı iyi hissettiriyor, çünkü bir şeyler yapmak için çaba göstermek istemeni sağlıyor.

Bugün tüm eski mesajlarıma baktım, 2005'e kadar gittim, 18 yaşıma girdiğim seneye kadar. 5 yıl olmuş, garip geliyor böyle bakınca, büyümek hep garip, yaşlanmak, çok garip, hiç ölmeyecekmişim gibi hissetsem de, öyle olmadığını biliyorum. Geride bıraktıklarıma baktım, hayatıma baktım, hissetiklerimi tekrar hissettim. Kaybettiğim herkesi özlüyorum, bütün dostlarımı, ve bir şey hissettiğim insanları.. Hala hayatımdaymış numarası yapanlar var bir de.

Hani derler ya, insan şöhret olunca kendi ailesini umursamaz diye, oyuncu olan kuzenim beni Facebook hesabından bile silmiş, geçmişi karıştırırken bunu da gördüm.

Ne kadar eksik, ne kadar fazla bir adam olduğumu hesaplıyorum şimdi, beynim kendime yetiyor, başkalarının beynine ihtiyacım yok, bu yüzden hiçbir şey yapasım gelmiyor, çünkü istediğimde her şeyi yapabileceğimi biliyorum. Ama yapmadıklarım yüzünden, sıfırda takılı kalmış durumdayım. Yıllarca oyun turnuvaları düzenledim, yüzlerce insan beni tanıyor, bunların yarısı bana saygı duyuyor, yarısı nefret ediyor, bir kısmı çok iyi dostum, bir kısmı düşmanım, ama artık çok basit geliyor tüm bunlar.. Bugüne kadar tüm başardıklarım, verdiğim tüm uğraşlar, ve beni ben yapan tüm insanlara bir anda sırt dönmüş gibi hissediyorum.

Kişiliğim değişti, istediğim zaman başarabileceğimi bildiğim için uğraşmayan bir başarısıza dönüştüm, eskiden uğraşıp yapardım, şimdi şuraya yazı yazmaya bile üşenir oldum.

Değerlendirmemi bitirdim, ve artık hazırım, kaybettiklerimi ve harcadığım zamanı geri kazanamam, ama geleceğimi istediğim gibi yönlendirebilirim.

Benim savunduğum doğrularım var, yaşayarak gördüğüm ve inandığım. İnsanın yaşadığı güzel ve kötü her şey kendi yaptıklarının sonucudur, bu bir başkasına güvenmek de olabilir, karşıdan karşıya geçerken sağına soluna bakmamak da..